برخلاف باور عامه، روانشناسی محدود به جنبه ناسالم طبیعت انسان و درمان بیماریهای روانی نیست بلکه تحقق و فعلیت بخشیدن به توانایی ها و استعدادهای عظیم انسانی و درک معنای ژرف و حقیقی زندگی نیز مورد نظر است.

در مباحث رشد شخصیت تاکید بر این است که انسان چه می تواند باشد، نه اینکه چه بوده یا اکنون چه هست. رشد شخصیت فراسوی بهنجاری است و تلاش برای دست یافتن به سطح پیشرفته کمال برای به فعل رساندن تمامی استعدادهای بالقوه انسان، ضروری است و صرفاً نداشتن بیماری عاطفی و رفتار روان پریشانه برای کسب شخصیت مطلوب و سالم کافی نیست.

پس شخصیت مطلوب چیست؟ شخصیت مطلوب از دیدگاه کارل راجرز، "انسان با کنش کامل" است، اریک فروم شخصیت مطلوب را "انسان بارور یا مولد" می داند. همچنین یونگ نیز در این مورد به "انسان فردیت یافته" معتقد است. آبراهام مزلو نیز شخصیت مطلوب را "انسان خواستار تحقق" می داند. این نکته را باید در نظر داشت که مبانی یک نظریه شخصیت، از جمله دیدگاه آن درباره شخصیت مطلوب به گونه ای عمیق در فرضهای اساسی نظریه پرداز درباره ماهیت انسان، نظام ارزشهایی که وضعیت ایده آل را شکل می دهد و اینکه چه تغییری باید اتفاق بیفتد، ریشه دارد.

انسان می باید در برابر گذشته، طبیعت زیست شناختی و اوضاع محیط خویش به پاخیزد. در حقیقت به شکوفایی کمال خود و تبدیل شدن به آنچه در توان دارد، دست یابد. این تحول هم در سطح رفتار و هم در سطح فرایندهای شناختی و خودشناخت مورد نظر است.

شخصیت مطلوب در بستر هوشیارسازی انسانها نسبت به وظایف فردی و اجتماعی و تاکید بر اصلاح مشکلات اجتماعی و معضلات فردی معنی خواهد گرفت. شخصیت مطلوب در حرکت و پویایی تبلور خواهد داشت، نه بسنده کردن به مصون نگاه داشتن آنچه که هست. به قول اخوان: "بیا ره توشه برداریم، قدم در راهِ بی برگشت بگذاریم".

باید رها کرد اندیشیدن صرف به امنیت خود یا نهایتاً خانواده خود را، باید دغدغه اجتماعی داشت، باید احساس تعلق داشت به یک ملت، به یک امت و به یک سرنوشت مشترک. باید به شخصیت و خود مطلوب اندیشید تا بتوان در جهت رسیدن به آن گام برداشت.

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: