سرمو تکیه دادم به نرده های سبز و منتظرم نماز شروع بشه.

بدون اون که بخوام زمزمه هاشو نو می شنوم : " آقا! بابا حالش خوب بشه بیاد خونه

امشبم اگه برم خونه و دستم خالی باشه به بچه ها چی بگم؟؟

استاد فیزیکمونم خیلی سخت گیره نمره فیزیکم خودت برسون..."

از این همه کج سلیقگی دلم می گیره.آخه مگه برای باباتون درد و دل می کنین؟

پسرک حواسش نیست.انگار توی گوش من میگه: " بابا توی وصیت نامش نوشته بود:

"حالا که قسمت من رفتنه دلم نگران شما نیس.سپردمتون به آقا امام زمان(عج)! "

دلم هوررررررری پایین می ریزه.پسرک ادامه میده :

"تو اگه صاحبمون نباشی چه کسی حواسش به ما خواهد بود؟"

اشکام می ریزه.از پشت سرم صدایی محزون می گه:

"آقا! زمینمان خشک شده باروون بیاد..."

منم زیر لب می گم:

"آمین!"