یا حسین جان ای زیبای یکتای دل من !

نیک میدانم که ابتلای به عشق تو و سر سپردگی بی چون و چرای این هیچ به آن همه خشوع و خضوع این ذره ی بی مقدار ...! شاید این واله ی شیدا را از نیستی به هستی برساند و محرم گلشن راز کند و پرده از دیدگانش بردارد .
فقط در راه عشق قرار گرفتن و عاشقانه سخن گفتن کافی نیست ، تو را چه نیاز به کلمات و عبارات چون منی گنگ و خوار و بی بها !
زیرا تو ای حسین جان در توصیفات فرد ناچیزی چون من نمی گنجی و نیازی به وصف نداری تو خود پاسخ هر نیازی ، آری حسین جان سخن عشق نشانی ندارد ! تو بگو چگونه می توان مجذوب جمال تو بود و لب به ثنا نگشود !
مولایم باز آ و به چشمم نشین تا به یک کرشمه ی جانبخشت شب ظلمانی فراق را به امید صبح سپید وصال به دست فراموشی بسپارم .
دلبرا ! بر بیتابیم نخند ؛ که این همه از تجلی گاه و بی گاه توست که چون برق می آید و چون باد می گذرد ... نیم نفسی می آیی و رخ می نمایی و باز می روی ...!
تا نمی دانم کجا ... ! تا نمی دانم کی ...!

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: